خرده عرائضی در قالب یکی دو خواهش

یکم:

سال قبل، همین روزها بود که کامنتی از مموی عزیز داشتم که پیشنهاد کرده بود توی این سایت عضو شوم و بچه داستان هایم را در معرض خوانش و قضاوت و نقد آدم های بیشتری قرار دهم. پشت گوش انداختن یک پیشنهاد خوب از طرف یک دوست خوب کمی تنبلی می خواست و ذره ای حماقت که -اقل کم آن روزها- نداشتم. رفتم و عضو شدم و مدتی هم چند تایی از داستان های اینجا و چند تا از آنهایی که هنوز فرصت وبلاگی کردنشان! را پیدا نکرده ام آنجا منتشر کردم و نشستم به خواندن حرف و نقل و نظر خواننده های عزیز سایت که صد البت شما عزیزترید با چند تایی هم رفیق شدیم که صد البت شما رفیق ترید...

الغرض؛
چند وقت قبل یکی از رفقا و خواننده های عزیز سایت پیشنهاد داد چند تایی از داستانک هایم را به محضر یکی از آشنایانش که از قضا ناشر است و دستی به آش شلم شوربای فرهنگیجات این مرز و بوم دارد برساند، باشد که مقبول افتد و...
به هر جهت دیدم این سال ها رفیق بوده اید و صاحب نظر، دیدم این خانه سرِ پا بودن در و دیوار نیمدارش به برکت وجود با صفای شماهاست، دیدم انگیزه ی نگارش بسیاری از داستان هایم -اگر نگویم تمامش- لطف و نگاه آدم های اینجا بوده، خواستم پر رویی کنم و خواهش کنم میان شلوغی های روزمره تان اگر پا داد 5 تا از بهترین داستانک هایی که اینجا خوانده اید را برایم کامنت کنید تا برسانم به دست رفیق شفیق مان و بنشینم به انتظار نسخه ای که آشنای ناشرش برایم می پیچد. پس و پیش کمال سپاسگزاری ام را از مساعدت شما عرضه می دارم.

***

و اما دیّم:
دوست عزیزی امروز برایم کامنت خصوصی گذاشته بود. گویش ساده ی توام با نگاه ارزشمندش عجیب به دلم نشست. با کسب اجازه از ایشان خط آخر کامنت که نشانه ی لطف و مهربانی ایشان به اینجانب و این خانه بود حذف کردم و باقی را دست نخورده کپی کردم در ادامه ی مطلب. خواندنش خالی از لطف نیست...

  سلام جناب جعفری نژاد.هی با خودم گفتم بگم یا نگم این موضوعی که می خوام بنویسم رو.اما گفتم شاید اگر بگم خیلی بهتر باشه.افطاری دادن خیلی ثواب داره فرقی هم نمی کنه به چه کسی افطاری بدی اما برای بیشتر شدن ثوابش اگر خواستی به آدم های فقیر هم این روزها نذری بده.خصوصا اینکه ماه رمضون هم هست و شیرینی هایی مثل زولبیا بامیه یا غذاهایی مثل حلیم و آش و شعله زرد و امثالش که در این ماه بیرون خیلی به چشم می خوره خیلی از آدمهایی که بضائت مالی ندارند با حسرت از کنار مغازه ها رد میشند و چشم انتظارند.من خودم چون شاغل نیستم و پدر خرج رو بر عهده داره و می خوام همه کارهاش رو هم خودم انجام بدم پول توجیبیهام رو جمع می کنم و نون و خرما می خرم.و بعد چهارده لقمه به نیت چهارده معصوم درست می کنم و میدم به آدم های فقیر.و حتی تا قبل از اینکه کمکم رو انجام بدم یا مواد غذایی رو بخرم و تدارک ببینمش اعضای خانواده خبر ندارند و بعد از انجام کارها مطلع میشند در صورتی که من هم می تونم به جای اینکارها پولم رو واسه ی خودم نگه دارم و چیزهایی که دوستشون دارم رو بخرم.اما با خودم میگم مگه اگر مثلا حالا فلان چیز رو نخرم آسمون به زمین میاد؟کارهایی که انجام میدم کاملا دلیه و وقتی می بینم افراد دیگری هم انجام میدند یا تشویق میشند برای انجامش حس خیلی خوبی بهم دست میده.وقتی هم میرم بیرون میرم می گردم فقرا رو پیدا می کنم و اول به اونها میدم و وقتی دیدم دیگه فقیری پیدا نکردم اضافه اش رو به آدم های دیگه میدم.سر جمع ده هزار تومان هم نمیشه خریدی که می کنم اما اثرش رو توی زندگیم می بینم و تهش حس خوبی دارم.می دونم خودت هم آدم رئوفی هستی و حتما دست یاری برای دیگران داری.توی این روزهای خاص هم به یادشون باش.
من مخصوصا این نظر رو برای شما گذاشتم چون دیدم بازدیدتون هم بالاست و اگر این مسئله و دعوت دیگران برای انجام کارهای خوب در حد توانشون انجام بگیره خیلی بیشتر دیده بشه و مطلبتون خونده بشه و دیگران هم در وبلاگ خودشون در این مورد پستی بنویسند و همین کار باعث بشه دست نیازمندی گرفته بشه و دلی توی این روزها شاد بشه.من خودم در مواقع دیگه هم به طرق مختلف به نیازمندان در حد توانم کمک می کنم و این رو گفتم که بگم فقط در مواقع خاصی نباید به کسی کمک کرد اما در این مواقع خاص شاید خیلی بیشتر چشم انتظار باشند. و یک مسئله دیگه اینکه اگر خواستید مطرحش کنید ترجیحا عنوان کنید که فقط کمکها به یک صورت نباشه.مثلا اگر توانش رو دارند گاهی کمک مادی گاهی کمک پوشاک گاهی موارد دیگه.و فقط هم به یک موسسه و یک محله ی خاص کمک نکنند.مثلا همه وقتی حرف از کمک میاد یاد شیرخوارگاه آمنه و سایر جاهای معروف می افتند که حتی اگر ما و شما هم کمکی نکنیم خیلی ها پشتشون هستند در صورتی که جاهای دیگه ای هم هست که شناخته شده نیست.شهرستانها رو هم فراموش نکنند و اینکه نگیم حتما باید خیلی پولدار باشم تا کمک کنیم.
اگر کسی توانش رو داره که بیشتر کمک کنه که هیچ اما اگر وضعیت مالیش در حد معمولی هست نباید حتما نذری پلو و خورشت و یا غذا و اجناس گرون قیمت بده.می تونه مثلا مثل من پول توجیبی هاش رو جمع کنه و با همون مقدار پول برای تعداد زیادی از افراد چیزی بخره و بهشون بده و دلشون رو شاد کنه.مثلا اگر پولش کمه چیزهای ارزون تری بخره اما با خودش بگه حتی اگر چیزهایی که خریدم ارزونه اما قراره برای تعداد بیشتری بخرم و دلهای بیشتری رو شاد کنم تا اینکه مثلا همون پول رو بده و چیزهای گرون بخره و به چند نفر بیشتر نتونه بده و زودی تموم بشه.و خواهشا کمکها و نذری هاتون رو اول به افراد نیازمند بدید.مثلا فقیرهای خیابون،کسانی که سر چهار راهها می ایستند،دستفروش ها،یتیمها،معلولین و غیره که فکر می کنید می تونید گره ی کوچیکی ازشون باز کنید و بعد حالا اگر واقعا دیگه کسی رو پیدا نکردید اولویت رو بدید به سالمندین و بچه ها و سایر مردم.

یکسری از این توصیه ها رو می کنم چون می بینم خیلی ها به این جزئیات توجه نمی کنند و کاری که می کنند به دست نیازمندش نمیرسه.یا در موارد خیلی بدتر برای چشم و هم چشمی و خودنمایی اینکار رو انجام میدند و مثلا نذریشون رو بین در و همسایه ای که زیاد هم مشکل مالی ندارند پخش می کنند.یا مثلا ماه محرم خیلی از آدمها با دیگ میاند که نذری بگیرند و توجیهشون اینه که نذری امام حسین ثواب داره.بله،ثواب داره.اما یک دیگ؟همون یک دیگ شاید چندین نیازمند رو بتونه سیر کنه.در کل ایام سال هم که نذری پخش کردن خیلی شایع نیست و یک ماه رمضونه و یک ماه محرم.اگر نذری دیگه ای هم پخش بشه اکثرا به در و همسایه و آشناهای خودشون میدند و در موارد محدودی به نیازمندها کمک می کنند.خود من حتی یک لقمه از این نذری هایی که درست کردم رو نه خودم خوردم و نه به بابا و مامانم دادم.
اسمم رو نمی نویسم چون هدفم از نوشتن این کامنتها این بود که توسط وبلاگ پر بازدید شما این ایده مطرح بشه و شاید اگر یک وقتی کسی یادش رفته یک تلنگری بهش وارد بشه و یک فرهنگ سازی هم هست.و در صورت تمایلتون برای مطرح کردن این موضوع ممنون میشم از بازدید کننده هاتون بخواهید که در بخش کامنتهای پست پیشنهادهای خودشون برای نحوه ی کمک کردن به افراد نیازمند،چگونگی پیدا کردن محله هایی که نیازمند دارند و نا شناخته هستند،یا موسسااتی که وظیفه جمع کردن کمک ها رو بر عهده دارند اطلاعات بدند و این یک مرجعی بشه برای افرادی که می خواهند کمک کنند و تشویق بشند به انجام کارهای خوب.

و در نهایت باز هم تاکید می کنم که بطن عمل و نیت قلبی آدم ها مهمه نه مقدار پولی که قراره خرج کنند.و مطمئن باشند همونطوری که خودشون دل کسی رو شاد کردند خدا هم روزی دستشون رو می گیره و شادی به خودشون هم بر می گرده.اگر خودتون هم برای وبلاگی که فکر می کنید اگر این مطالب در وبلاگش قرار بگیره می تونه بازده خوبی داشته باشه و افراد بیشتری رو به انجام این کارهای خوب تشویق کنه همین کامنتهای من رو براشون بگذارید و یا اصلا بهشون بگید که در صورت تمایلشون پستی در این خصوص بگذارند یا پست شما رو به اشتراک بگذارند من به شدت استقبال می کنم و رضایت کامل دارم و فقط برام مهمه که این مسئله برای مردم جا بیافته