See Your Folks ... حتی یک نظر در روز

درست خاطرم نیست توی کدامیک از شماره های اخیر همشهری جوان، مطلبی را خواندم درباره ی سایتی که با دریافت یک سری اطلاعات ابتدایی در مورد مراجعه کننده به سایت و والدینش، تعداد ملاقات های مراجعه کننده با والدینش را قبل از فوت آنها تخمین می زند.

در اولین نگاه همچین حساب و کتابی برایم مسخره و غیر قابل باور بود.

این که قرن هاست کلی آدم مدعی و اسم و رسم دار، خودشان را به در و دیوار ِ علم و عرفان و سِحر کوبیده اند تا بتوانند ولو به قاعده ی ستاره ای کوچک، آسمان تاریک آینده ی بشر را روشن کنند و روزها و اتفاقات پیش رویش را حدس بزنند و هنوز که هنوز است نتوانسته اند و حالا سایتی پیدا شده که با پرسیدن چند تا سوال دم دستی و به قیمت 4 تا کلیک نا قابل به شما می گوید برای دیدن آدم های دیدنی ِ زندگی تان چقدر فرصت دارید برایم مسخره بود و البته قدری هم سوال برانگیز...

چند روزی گذشت تا ور ِ کنجکاو و پرسشگر مغزم به ور ِ منطقی غلبه کرد و برای مواجهه با سایت و بالا و پائین کردنش دلم را به دریا زدم. توی مطلبی که در مجله چاپ شده بود -به هر دلیلی که نمی دانم چیست- آدرس سایت را ننوشته بودند. متوسل شدم به موتورهای جستجو و اول رفتم سراغ سرچ فارسی که مثل همیشه انبوه سایت های تبلیغاتی ِ مزخرف و صفحات فروشگاه های بُنجل فروش اینترنتی کلهم نا امیدم کرد. بی خیال سرچ فارسی شدم و با همین انگلیسی درب و داغان چهار تا کلمه که در حد امکان منظور چیزی که دنبالش بودم را برساند سر هم کردم و دکمه سرچ را فشار دادم.

اولین صفحه ای بود که در نتایج جستجو پدیدار شد و این یعنی قبل از من هم کلی آدم در گوشه گوشه ی این دنیا، پشت کامپیوترهایشان نشسته اند و دل خوش کرده اند به این که جواب یکی از سوالات همیشگی ِ شان را از دل این سایت بیرون بکشند.

 

 ***

صفحه را باز کردم. داخل یک مستطیل سفید چهار تا سوال بود در مورد کشور محل زندگی، سن والدین و میانگین دفعات ملاقات با والدین طی یک سال و در آخر هم دکمه ی اعلام نتیجه...

بار اول جواب سوال ها را وارد کردم و خیلی راحت دکمه ی اعلام نتیجه را کلیک کردم. اما باور کنید، با تمام بی اعتقادی ام به احتمالات، هضم جوابی که روی صفحه ی مانیتور ظاهر شد اصلا برایم راحت نبود. هر جور که حساب می کردم نتیجه ی اعلام شده ظالمانه بود. هر جور که حساب می کردم وقت کم می آوردم. هر جور که حساب می کردم این نتیجه با تمام ظالمانه بودنش، با تمام احتمالی بودنش، با تمام دم دستی بودنش، زیااااد هم از واقعیت دور نبود. یک لحظه با خودم فکر کردم از کجا معلوم همینقدر هم زمان داشته باشی؟! از کجا معلوم این زمان نصف نشود؟ یک چهارم نشود؟ یک دهم نشود؟ 

یاد ندارم تا به آن روز مسائل آمار و احتمال تا این اندازه برایم دردآور بوده باشد! یاد ندارم موقع حل کردنشان -یا حتی هضم کردنشان- اشک ریخته باشم. انتظار داشتم دو تا دست از صفحه ی مانیتور بیرون بزند و دستمال کاغذی تعارفم کند و خیلی قاطع بگوید: "احتمال ِ بَبَم جان، جدی نگیـــــــــر"، یا مثلا یک دست بیاید بیرون و بزند روی شانه ام و بگوید: "مرد بااااش، مررررد"، اصلا دستی بیرون نیاید، اقل کم یک عبارت انتهای صفحه باشد که شوخی بودن محتویات صفحه را تضمین کند. اما نبود، هیچکدام این ها نبود. انگار طراح سایت، با یک نوع بی رحمی خاص، قصد داشت مخاطبینش را شیر فهم کند که "وقت زیادی ندارید حضراااات، حقیقت نزدیک ترین چیز به شماست"...

+ سایت سوال هایش را در مورد پدر و مادر می پرسد اما بر خلاف بعضی ها، اصراری به کشف روابط شما ندارد. دقیقن از  همین اعتمادش سوء استفاده کردم و سوال ها را در مورد افرادی که دیدنشان برایم مهم بود تکرار کردم و جواب هایی که از سایت گرفتم را روی یک تکه کاغذ نوشتم و کاغذ را گذاشتم لای دفتر چرکنویس هایم. شاید به کارم بخندید اما کمترین فایده ی داشتن همچین کاغذی اینست که هر بار در میان روزمرگی هایم چشمم به آن می افتد فکر می کنم با شرایط فعلی، اگر اتفاق خاصی نیافتد، برای دیدن مسعود (که بهترین دوست کودکی ام هست) فقط 223 بار فرصت دارم، برای دیدن مادرم 500 بار و برای دیدن پدر بزرگم فقط ِ فقط 7 بار...

   We’re so busy growing up we sometimes forget that they are also growing old ++

این جمله اولین چیزیست که شما را درگیر این سایت خواهد کرد. ترجمه اش با خودتان، بعد از ترجمه ماندگار تر خواهد شد

+++ این هم آدرس سایت

++++ ممنون که نوستالژی ها را دنبال کردید. باور کنید همه ی دوستانی که اینجا را می خوانند به نوعی برایم عزیزند. کم و زیادش را فقط خودم می دانم و خدا...