بچه تر که بودم برای نوشتن قلم می خواستم ، قلم که نه ، فقط چیزی که اثری از خود بر روی کاغذ بگذارد ، می نوشتم ، بدون دغدغه می نوشتم ، بیم عنوان نداشتم ، بیم کم و زیاد شدن خطوط ، بیم ارتباط بین کلمه ها و در نرفتن افسار جمله ها از دستم را نداشتم ...

بزرگ شدم ، آن قدر که عمق یک نگاه فهمم شود ، آن قدر که دلم بلرزد ، نگاهم بلرزد ، آن قدر که عاشق شوم ، آن روزها نوشتنم فقط یک هدف داشت ، آن روزها دایره ی دنیایم محدود می شد به آن جایی که نقطه ی پرگار یار ایستاده بود و چرخ می زد ، می نوشتم ، با دلم ، نه با قلم ... 

بعد ها زور می زدم که از آدم ها بنویسم ، از دردهایشان ، از خوشی هایشان ، از تنهایی هایشان ، از باهم بودنشان ، گاهی تلخ گاهی شیرین ، گاهی آن طور که خودم مزه مزه کرده بودم زندگی را . زور می زدم که تصویر بسازم ، نه تفسیر ... گاهی روی کاغذ برای خودم ، گاهی اینجا ...

راستش را بخواهید تمام این مدت فکر می کردم تا جایی که آن میزان از زندگی در رگ هایم جریان دارد که بتوانم درد را حس کنم ، حرف برای گفتن و جمله برای نوشتن خواهم داشت اما این روزها پر از حرف های نزدنی ام ، پر از حس مبهم ، پر از جمله های بی سر و ته ، این روزها ، هر بار که صفحه ی مدیریت اینجا را باز کردم و چند خطی نوشتم و پاک کردم بیشتر مطمئن شدم که اینجا هم مشمول همان قانون مزخرف دنیای مادی شده که با قصاوت تمام می گوید : " هر آنچه را که آغازی شاید لاجرم پایانی باید "

" گذشتن " اگر سخت ترین فعل ادبیات فارسی نباشد بی شک یکی از سخت ترین هاست ، گذشتن از خاطره های شیرین تلخ است ، خاطره های اینجا همه شیرین است ، شیرینی خاطرات اینجا با شیرینی آدم های اینجا مکرر می شود ، گذشتن از این همه شیرینی سخت است ، تلخ است ، اما راستش برخی اوقات برای امتحان کردن خودمان ، برای امتحان کردن ظرفیت خودمان ، داشته های خودمان ، توانایی های خودمان و یا حتی برای رشد کردن نا گزیریم از " گذشتن " ، نا گزیریم از " عبور " 

مخلص کلام اینکه " نوشته های دم دستی " تمام شد ، وقتی که احساس می کردم باید تمام شود ، تمام شد ، این یعنی وبلاگ تک تک آنهایی که دوستشان دارم را می خوانم ، یعنی از کامنت های مزخرفم در امان نخواهید بود ، یعنی حیات به قول شماها " مجازی " ام کماکان ادامه دارد ، یعنی شاید روزی برگردم و در این آدرس بنویسم : 

www.jafarynejad.blogsky.com

یعنی : " خداحافظ ... "

نوشته شده توسط جعفری نژاد در دوشنبه سوم بهمن ۱۳۹۰ |

شاید شما خاطرت نباشه ؛

این شاید رو به حساب سفیدی موهات و چروک های صورتت و فراموشی که می گن پنجه در پنجه ی این نشونه ها می ندازه نذار ، بنویس به حساب این که پدر ها درد و غصه زیاد دارن ، فکر و ذکر زیاد دارن و این دردها و غصه ها و فکر و ذکرها که حواس برای آدم نمی ذاره .

عرض می کردم ، شاید شما خاطرت نباشه ؛

کلاس پنجم بودم ، از مامان قول گرفته بودم بابت نمره ها و کارنامه ی آخر سال ، قول گرفته بودم اگر شاگرد اول شدم یه جفت کفتر بخرم ، شاگرد اول شدم ، اما طبق معمول شما مخالف این یه فقره بودی ، هیچ جوره دلت به کفتر رضا نمی شد . لج کردم ، بغض کردم ، داد زدم ، گریه کردم ، اما حرفت یک کلام بود ، آخر سر هم به مامان گفتی : " بچه که سهره نیست که شرطی بارش بیاری ، قرار نیست هر فالی از توبره ی زندگیش کشید بیرون یه شاه دونه بذاری تو نوکش که "

اما راستیتش انگار نشد که بشه ، بد جور شرطیمون کردی قربونت برم ؛

اون روزایی که تو کوچه دعوام می شد و پشتم در می اومدی ، اون روزایی که خسته از سر کار بر می گشتی و باهام کشتی می گرفتی ، اون روزی که تو وانفسای خرید خونه ی جدید ، وقتی دستت از همیشه خالی تر بود ، دستم رو گرفتی و بردی اسمم رو نوشتی بهترین پیش دانشگاهی غیر انتفاعی این حوالی ، اون روزی که خودم و خودت دو تایی رفتیم اصفهان واسه ثبت نام دانشگاه ، اون روزی که کت و شلوار نو تنم کردی و نشوندیم تو ماشین و از خود تهران تا بیجار برام از کوتاه و بلند زندگی گفتی و بعد تو خونه ی " سلطانی " تا نشستیم روی مبل آروم درِ گوشم گفتی : " باکت نباشه بابا ، همه چی درست میشه ایشالا " ، اون روزی که کلید خونه ای که تمام سرمایه ی زندگیت بود گذاشتی تو مشتم و خندیدی و گفتی : " مدیونی اگه یه ذره غصه ی زندگی رو بخوری ، حواست بهش باشه اما غصه اش رو نخور " ، یا همین روزا که هر وقت ، هر جا کم می یارم پشتم به یه پشت گرم میشه و دلم به یه دل قرص میشه ، همه ی این روزا شرطیم کردی ، شرطی شدم ، به بودنت ، به محکم بودنت ، به رفیق بودنت ، به مهربون بودنت ، به دلسوز بودنت ، به پدر بودنت ، به " مــــــــــــــــرد " بودنت ... شرطیمون کردی " آقا جون "

پی نوشت : شاید نوشتن این حرف ها ، با این لحن ، اینجا ، زیاد صورت خوشی نداشته باشد ، شاید بهتر بود جور دیگر این حرف ها را می زدم یا جای دیگر ، اما باور کنید نه گریزی داشتم از گفتن و نه جایی برای نگه داشتن این حرف ها ، عذر تقصیر

نوشته شده توسط جعفری نژاد در دوشنبه نوزدهم دی ۱۳۹۰ |

خاتون زیبا ؛

گرمای خورشیدی که از سمت چشمانت طلوع می کند ، یخ غصه هایم را " آب " می کند ، جنس لحظه هایم را " ناب " می کند .

ژرفای نگاهت نسترن می رویاند در عمق وجودم ، روی خاک تنم ، رونده و ریشه دار ...

نازنین ؛

باغبانی کن باغچه ی دلم را ، باغبان که تو باشی ترسم از خوار بودن نیست ، مهربانی دستانت ریز و درشت ، زشت و زیبا نمی شناسد ، باغبان که تو باشی تمام ترسم از خار بودن است ، گل که نیــــــستم ...

زلال وجودت زمزم ترین است ، بی گمان هست که این گونه می جوشد و سیرابم می کند از صفای باطنت 

قربانت شوم ؛

عاشق پیشه گی را که خووووب آموخته ای ، اما بگو بدانم " عاشق کُشی " را در محضر کدام پدر آمرزیده ای تلمذ کرده ای که این چنین می کنی با دل ما ، شنیده بودم عاشق را به دل ریشش می شناسند و عشق می سنجند ، اما " بانو " ، عشق شما ، ریشه کن می کند عاقبت دل این عاشق رنجور را ... از ما گفتن

نوشته شده توسط جعفری نژاد در پنجشنبه پانزدهم دی ۱۳۹۰ |

آن روزها از شیر و شیر کاکائو توی بطری های پلاستیکی خبری نبود ، شیر را در شیشه های نیم لیتری می فروختند و شیر کاکائو را در شیشه های 250 سی سی ، برای هر دو هم باید صف می ایستادی ، کاکائو ته شیشه می چسبید ، از مچ می افتادم بس که شیشه را تکان می دادم تا سفیدی شیر تن به تنه ی قهوه ای خوش طعم کاکائو بزند ...

" نیرو محرکه " هم نبود آن روزها ، این یعنی حتی براوو هم تولید نمی شد ، " ایران دوچرخ " موتور گازی می ساخت ، اوایل زین اش مثلثی بود ، بعد ها خر فهم شدند که طراحی زین آزاردهنده است برای مردان ، زین را مربعی ساختند ، 100 متر عقب موتور می دویدیم و هل می دادیم ، به آب و عرق که می افتادیم ، اگر همای سعادت روی دوشمان می نشست موتور پت پت می کرد و راه می افتاد ...

خلاصه اینکه نسل من عادت کرد به دلهره ، عادت کرد به دلواپسی هایی که بهانه اش ترس از دست دادن طعم خوشی هایی بود که شاید ارزش آن همه تب و تاب را نداشت ( شاید هم داشت ) ، عادت کرد که روزهایش را هم بزند ، خاطراتش را زیر و رو کند ، دلش را شخم بزند به هوای شیرینی هایی که شاید ته دلش ماسیده باشند ، عادت کرد به دنبال سر دنیا دویدن ، به نفس نفس زدن پشت سر رویدادهای زندگی عادت کرد ، عادت کرد که امید داشته باشد به روشن شدن موتور خوشی هایش ( یا حداقل چند متری سرازیری )

نوشته شده توسط جعفری نژاد در یکشنبه یازدهم دی ۱۳۹۰ |

راستش می خواستم از کریسمس بنویسم و جوراب هایی که هیچگاه آویزان نشده اند جلوی شومینه ، می خواستم از بابانوئلی بگویم که بعضی اوقات با تمام حس وطن پرستانه ام ترجیح می دادم معاوضه اش کنم با عمو نوروز ، می خواستم از اسکروج بگویم و تکرار هر ساله ی قصه ی اردکی که حق شریکش را خورده بود .

اما بگذارید بگویم ، بعضی آدم ها " خاص " می شوند ، برای من خاص می شوند ، برای دیگری شاید نه ، خاص که می شوند ، عزیز هم می شوند ، برای من عزیز می شوند برای دیگری شاید نه ...

دنبال دلیل و علت برجسته شدن آدم های زندگی ام هیچگاه نگشته ام ، یعنی هیچوقت از خودم سوال نکرده ام که " فلانی طی چه پروسه ای در زندگی من تا این حد برجسته شد ؟! "

شاید به همین دلیل باشد که آدم ها زود برایم " آشنا " می شوند و زود بهشان عادت می کنم و دوست داشتنی می شوند پیش چشمانم . 

همه ی این ها را گفتم که بگویم بابک اسحاقی را قبل تر از روی نوشته هایش در جوگیریات می شناختم ، از روی نوشته هایش هم دوستش داشتم ، حالا لطفش به این حقیر مزید علت شده بر این دوست داشتن . بابک عزیز لطف نموده و من را به یک بازی وبلاگی دعوت کرده است ( که البته گویی ایشان هم توسط دوست دیگری دعوت شده بوده اند ) ، در مقابل یک دوست چاره ای جز اجابت نیست ، البته با کمال میل .

بابک در جوگیریات بازی را این گونه شرح داده :

" اسم این بازی صندلی داغ است و موضوعش هم مشخص : پرسش و پاسخ "

خلاصه اینکه از زمان رویت این پست تا هنگامه ی ثبت پست بعدی در " نوشته های دم دستی " می توانید هر سوالی که دلتان می خواهد از این حقیر ( محمد حسین جعفری نژاد ) بپرسید بنده هم تضمین می نمایم تا حد توان پاسخ بدهم ، صد البته صادقانه و راست و حسینی

پی نوشت : روناک از موضوع این بازی خبردار نبود ، همین الان بی هیچ مقدمه ای پرسید : " به نظرت اگه مجبور شیم با هم دوئل کنیم ، کی اول شلیک می کنه ؟!! "

نوشته شده توسط جعفری نژاد در جمعه نهم دی ۱۳۹۰ |

    پنبه ي زبانم را زده

                 لال شده ام ....

نوشته شده توسط جعفری نژاد در دوشنبه بیست و یکم آذر ۱۳۹۰ |

در زندگی لحظاتی هست برای سپری نشدن ، ثانیه هایی که شاید مختصات زمانی شان را واگذار کنند به لحظات پس از خود اما هویت شان ماندگار می شود .

ماندگار مثل مولکول های مدهوش کننده ی عطر " Hermes " که از زمستان سال قبل ، جایی لا به لای گره های پلیور بافتنی ات مخفی شده اند و ماه ها بعد ، وقتی زمستانی دیگر از راه می رسد ، هنگامی که پلیور را از صندوقچه ی لباس هایت بیرون می آوری و اتوی داغ را روی بافتش می کشی ، در هوا پراکنده می شوند و کلی خاطره ی ناب و بکر و دست نخورده را از زمستانی که گذشته به رُخَت می کشند .

ماندگار مثل تصویری تلخ که نفوذ می کند بین شیارهای مغزت و پایین و پایین تر می رود ، آن قدر که به کاسه ی چشمانت می رسد و آن وقت همان جا لم می دهد و جا خوش می کند . این یعنی مصیبت ، یعنی سال های سال - اگر زنده بمانی - محکومی به تماشای اکرانی زجر آور روی پرده ی چشمانت .

روزگار ، ممیزی نمی داند ، تصمیمش را برای ماندگار کردن لحظه ها که گرفت ، ابزارش را بر می دارد و می افتد به جان مغزت ، ثانیه به ثانیه ی آنچه می خواهد را جوهر می کند و خال می زند زیر پوسته ی مغزت .  بعد از آن ، چند ده سال - اگر زنده بمانی - باید سر کنی با نگاره هایی که گوشه گوشه ی مغزت حک شده اند و از جایشان تکان نمی خورند ، مگر وقتی که خودشان صلاح بدانند.

روزگار ممیزی نمی داند ... واین شاید خوب باشد ( شاید هم نه ! )

نوشته شده توسط جعفری نژاد در شنبه نوزدهم آذر ۱۳۹۰ |