خواهر ِ ناز ِ کوچولو

" خب اگه برادر داشتم باهاش کشتی می گرفتم ، با هم تو حیاط گل کوچیک می زدیم ، تازه می تونستیم دوتایی بریزیم سر مهدی آلوچه و یه کتک حسابی بهش بزنیم "
این جواب همیشگی من بود به آدم هایی که تمام سال های کودکی ام آن همه شور و اشتیاق آمیخته به حسرت برادر نداشتن من برایشان عجیب بود و نمی توانستند بر شهوت کنجکاوی خود غلبه کنند و می پرسیدند : " تو که یه خواهر به این خوبی داری ، برادر دیگه می خوای چیکار ؟ "

آن روزها زیاد پیش می آمد که به بهانه های مختلف ، از باز گذاشتن درب قفس مرغ و جوجه ها گرفته ، تا لِی لِی بازی کردن با دامن توی کوچه و سر به سر گذاشتن با " محسن چپول " پسرک مهجور و ناقص عقل همسایه ، دخترک را گوشمالی می دادم و با چشم گریان راهی خانه اش می کردم بعد هم در جواب عز و جزهای خانم جان که جفای برادر بر خواهر و مظلومیت همیشگی دخترک را بر نمی تابید سینه صاف می کردم و با صدایی که تازه مثل جوجه خروس های زرده به ک.و.ن نکشیده دو رگه شده بود می گفتم : " تقصیر خودته ، می خواستی جای این دختره ی لوس برام یه داداش بیاری . ما اگه خواهر نخوایم کیو باید ببینیم ؟! "
هر چند سکه ی رابطه ی من و دخترک روی دیگری هم داشت .
تعداد دفعاتی که زخمی و کتک خورده به خانه آمدم و دخترک با پارچه و دواگلی و قربان صدقه های خواهرانه اش به استقبالم آمد بدون اغراق از تعداد انگشتان دو دست تجاوز می کند . همیشه پایه ی ثابت رفع و رجوع کردن گند کاری هایم به خصوص نزد " آقای پدر " بود . به تمام این ها اضافه بفرمائید شکلات و بستنی و سایر خوردنی های خوشمزه ای که علاوه بر سهم خودم به خاطر مناعت طبعی که آبجی خانم داشت از سهم او عاید من می شد . با تمام این ها اتوبان رابطه ی خونی و دلبستگی خانوادگی ما دو نفر تا سالیان سال شدیدا یک طرفه بود ...  

اعتراف می کنم تا همین چند سال قبل یا اگر دقیق تر بخواهید بدانید درست تا قبل از ترک خانه ی پدری و عزیمت به اصفهان جهت کسب علم و کمال! " تک پسر " بودن بزرگترین معضل و برادر نداشتن بزرگترین حسرت زندگی این جانب بود و این باعث ضدیت وصف ناپذیرم با جمعیت نسوان هم سن و سال شده بود و مع الاسف غبار جاهلیت عرب بادیه نشین شدیدا بر آسمان دل و ذهن این حقیر حکم فرما بود .

اما روزهای دانشگاه و زندگی دانشجویی در غربت ، مصادف شد با رنسانس عقیدتی – شخصیتی " آقای بلاگر " و صد البت که این دگرگونی مبارک و میمون کج خلقی ها و رفتار نا معقولم در قبال مهربانی های دخترک را نیز در دایره ی اصلاحات ریشه ای خود قرار داد . 

 هر چند علیرغم تامل و تفکر بسیار تا همین ساعت و دقیقه و ثانیه ای که مشغول تقریر این خطوط می باشم دلیل متقن و موثقی برای این تحولات خجسته کشف نکرده ام اما راستش را بخواهید حالا سالهاست که نفسم به نفسش عجیب گره خورده است . با خنده هایش پرواز می کنم و بغضش ته و توی دلم را می لرزاند . یک تار مویش را به هزار هزار برادر نمی دهم . پیش آمده لحظاتی که خواهرانه هایش عجیب روحم را نوازش داده است . درست مثل همان روزی که شده بود راننده ی ماشین عروسمان و از درب آتلیه تا جلوی درب خانه دائم از توی آینه ، زیر چشمی ، من و روناک را که روی صندلی عقب نشسته بودیم می پایید و چشمانش می خندید . مثل تمام ساعت هایی که توی خانه ی پدری ، پنج نفری سینی چای را دوره می کردیم و من مسخره بازی در می آوردم  و او می خندید و قربان صدقه ام می رفت . مثل دیشب که آمده بود خداحافظی اما انگار فهمیده بود بغض این روزهایم را ، حتما فهمیده بود که چشمهایش را می دزدید .

" آبجی خانم " می رود یک گوشه ی این دنیا که درس بخواند و قد بکشد ، که برای خودش سری باشد بین سرها ، که دیگر خسته نباشد از شلوغی سرسام آور این شهر بی پدر مادر ، که خنده هایش عمیق تر باشد ، و تمام این ها خوب است و تمام این ها خیلی خیلی خوب است فقط ... فقط این که ( به قول روناک ) خانه ی پدری از امروز یک چیز کم دارد ، یک اتاق خالی دارد ، اتاقی که خالی بودنش عجیب توی خنده های زورکی " آقای پدر " و توی بغض های پیدا و پنهان " خانم جان " و توی تنهایی های من به چشم می آید ...