مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید ...

 آن روزها قوت غالب مردم طبقه ی متوسط و پایین جامعه آبگوشت بود البت نه مثل آبگوشت های امروزی که مملو از گوشت سردست و قلم و دنبه ی فراوان است . کاسه ای آب بود به انضمام رُب و نخود و سیب زمینی فراوان که به برکت یک کف دست گوشت چروکیده که ساعت ها میان محلول آب و رُب بالا و پایین می رفت و طبق یک سنت قدیمی و نه چندان منصفانه همیشه تمام و کمال سهم آقای خانه می شد صرفا نام آبگوشت را یدک می کشید .

برنج ( چه با مرغ ، چه با خورشت ) غذای اعیان بود و سایر اقشار جامعه سالی چند بار آن هم به مناسبت های ویژه مثل نوروز و شب چله و گاهی هم به بهانه ی پذیرایی از میهمانان نور چشمی شانس تناول کردن این خوراک خوش عطر و طعم را پیدا می کردند ...

عمه طاهره یکی از همان نور چشمی ها بود . خواهر بزرگتر آقای پدر که با استناد به اسناد تاریخی و سوابق منتشره از روابط عروس و خواهر شوهر تاریک پنداشتن رابطه ی ایشان و خانم جان امری دور از ذهن نبود اما از آن جایی که " همیشه استثناء هم وجود دارد " در کمال تعجب عمه خانم به شکل حسادت برانگیزی برای خانم جان عزیز و مورد احترام بود . هر چند هیچگاه دلیل آن همه عزت و احترامی که خانم جان سخاوتمندانه به پای عمه طاهره و هیئت همراهش که سالی یک بار ترک دیار می گفتند و به نیت رهایی از روزمره گی های زندگی شهری و تجدید بیعت با اقوام روستا نشین عزم خانه ی ما را می کردند می ریخت فهمم نشد اما آمدن عمه خانم به یک دلیل ویژه موهبتی برای بنده و سایر اهالی خانه به حساب می آمد . آن دلیل ویژه هم چیزی نبود جز بساط " پلو و خورشت آلو " که خانم جان به میمنت ورود ایشان تدارک می دید .

همیشه روز قبل از رسیدن میهمانان خانه حال و هوای دیگری داشت . آن روز هم از این قاعده مستثنی نبود . دخترها مشغول تمیز کردن اتاق های انتهای حیاط بودند که مثل همیشه برای سکونت عمه خانم و خانواده اش در نظر گرفته شده بود . یحیی و رسول پاچه های شلوارشان را تا روی زانویشان بالا کشیده بودند و مشغول خالی کردن آب حوض بودند . من هم طبق معمول به حکم فرزند کوچک بودن و به اعتبار سابقه ی درخشانم در تامین مایحتاج منزل شده بودم مامور خرید خانم جان . تقریبا خریدها تمام شده بود و از لیست بلند بالایی که صبح زود به دستم داده بودند فقط مانده بود " آلوی خورشتی " که خانم جان اصرار اکید داشت که از حجره ی میرزا محسن خریداری شود . کیسه ی کرباسی را که خانم جان برای آلوها در نظر گرفته بود برداشتم و به قصد حجره ی میرزا از خانه بیرون زدم ...

به حجره که رسیدم میرزا مشغول نماز خواندن بود . چند دقیقه ای جلوی حجره قدم زدم تا نمازش تمام شد . سلام کردم . لبخندی زد و گفت : " علیک سلام ، چی می خوای پسر حاجی ؟ "
- آلو خورشتی می خوام میرزا ، این کیسه رو پر کن لطفا
میرزا همانطور که سنگ های ترازویش را جا به جا می کرد سری تکان داد و گفت : " نداریم آلو خورشتی پسر جان "
- چطور نداری میرزا ، خودم گونی شو دم در دیدم !
+ اشتباه دیدی ، اون به درد تو نمی خوره ، اصلا فکر کن اونی که دیدی سفید آبه ... بعد خنده ی بلندی کرد و مشغول کارش شد

داغ کان لم یکن شدن سور و سات " پلو خوری " از یک طرف و تصور دروغگویی میرزا درست بعد از خاتمه ی نمازش از سوی دیگر حسابی عصبانیم کرده بود . دوان دوان به خانه برگشتم و شرح ما وقع را برای خانم جان گفتم و او هم که آبروی چندین و چند ساله اش نزد عمه خانم را در خطر می دید به طرفه العینی چادرش را به سر انداخت و دست من را محکم گرفت و دو تایی روانه ی حجره ی میرزا شدیم . در طول راه بارها و بارها زیر لب این جمله را تکرار کردم که : " اینم میرزا که می گفتین خدا شناسه و حلال حروم سرش می شه . نمازش رو باور کنیم یا دروغ گفتنش رو ؟! " هر بار هم خانم جان با شنیدن این جمله سری تکان می داد و قدم هایش را بلند تر بر می داشت .
به محض این که به حجره ی میرزا رسیدیم خانم جان نگاهی به گونی آلوی جلوی درب حجره انداخت و سلام و احوالپرسی سردی کرد و شروع کرد به گلایه کردن ، بدین شرح که :
- این رسم همسایگی نیست میرزا ، ما یه عمر مشتری شما بودیم . شما رو به خوش انصافی می شناسیم . مگه نه اینکه کاسب حبیب خداست پس رو چه حساب این همه آلو داری و این بچه رو دست خالی برگردوندی خونه ؟!
میرزا که تا تمام شدن حرف های خانم جان با آرامش تمام پشت دخل ایستاده بود بعد از ساکت شدن خانم جان نفس عمیقی کشید و گفت : یک طرفه به قاضی رفتی خواهر ، نقل این حرف ها نیست همشیره ... آلوهای توی گونیه دم حجره را همین اول صبح ، پیش پای آقا زاده ی شما برام آوردن . امتحان کردم دیدم یکی در میون کرمو و خرابه ، گذاشتم که پس بدم به فروشنده و به جاش آلوی سالم بگیرم . نمی خواستم آلوی خراب و کرمو بدم دست این شازده !!

خانم جان که گونه هایش از شرم سرخ شده بود نیشگونی از پشت گردن من گرفت و کیسه ی کرباس را از دستانم کشید و روی ترازو گذاشت و همانطور که سنگ های کف حجره را نگاه می کرد رو به میرزا گفت : " شرمنده میرزا ، حلال کن . این کیسه هم پیش شما باشه هر وقت آلوی خوب برات رسید به قاعده ی این کیسه برای ما کنار بذار " 

پی نوشت مرتبط : در این که آدم ها با هر عقیده و کیش و مسلکی محترمند شکی ندارم ضمن این که به عنوان یک مسلمان بی احترامی به پیامبر اکرم و هجوم غیر منصفانه به ارزش های اسلامی را هم بر نمی تابم اما این روزها مساله ای که بیش از هر چیز ذهنم را مشغول خود کرده اینست که هر کدام از ما ، به عنوان جزئی از یک جامعه ی اعتقادی گسترده می تواند نمونه ی خوبی از آموزه های اعتقادی خود باشد . حالا سوال اینجاست که آیا واقعا اخلاق و رفتار و کردار ما نمونه ی خوب و قوی و بدون ضعفی برای معرفی اسلام است ؟! تا به حال فکر کرده ایم که ناهنجاری های رفتاری ما به عنوان یک " مسلمان " و شناخت ناقص ما از اسلام می تواند زمینه را برای انتقاد ( منصفانه یا غیر منصفانه ) به باورها و ارزش های مورد اعتقادمان فراهم کند ؟!

پی نوشت 2 : بابت این لطف بچه های وبلاگ 21 به جد و با تمام وجود از این دوستان تشکر می کنم .